De atoombommen die in 1945 op Hiroshima en Nagasaki vielen eisten in luttele maanden 103.000 levens (*). Nog nooit eerder waren bommen gebruikt met een dergelijke vernietigende kracht, maar ook nog nooit eerder werkte een explosie zo lang na: tot vele maanden later stierven duizenden mensen aan stralingsziekte. Sinds Hiroshima en Nagasaki staat ioniserende straling synoniem met de dood en ontelbaar zijn de demonstraties die in de afgelopen halve eeuw over de hele wereld plaats vonden tegen de dodelijke dreiging van kernbommen, van kerncentrales, van radioactief afval, kortom van straling.
Tegen die achtergrond is het merkwaardig dat je in dat zo zwaar bestraalde Japan vandaag de dag ook allerlei kledingstukken kunt kopen die `verrijkt` zijn met radioactiviteit, juwelen die de drager bestralen, radioactieve objecten die je onder je hoofdkussen legt zodat je `s nachts bestraald wordt. Het gaat hier niet om met strikte veiligheidseisen omgeven apparaten om kankergezwellen te bestralen waar alleen artsen mee mogen werken, maar om consumentenproducten, voor iedereen te koop. Vooral om kanker te voorkomen en anderszins langer en beter te leven. De handel in radioactieve kleding is serieus, een grote textielfabrikant spreekt van een groeimarkt.
Lees verder about Stralingshormese - de gezonde kant van radioactiviteit
De volgende vraag werd begin oktober 2018 gesteld op een congres van deskundigen op het gebied van radioactiviteit. 
Omdat 'de wetenschap' in de jaren vijftig van de vorige eeuw radioactiviteit in iedere hoeveelheid tot een gevaar had verklaard, is het logisch dat mensen doodsbenauwd zijn geworden voor alles wat met radioactiviteit te maken heeft. Dat is onterecht, zoals ik op deze site tracht duidelijk te maken, maar dat misverstand zit heel erg diep. Een van de negatieve gevolgen van dit misverstand is dat mensen weigeren om röntgenfoto's' of CT-scans te laten maken. Hoeveel mensen dat precies doen is niet bekend, maar op wetenschappelijke congressen worden met enige regelmaat voorbeelden hiervan aangehaald en duidelijk gemaakt dat dit uiteindelijk negatieve - soms fatale -gevolgen heeft voor de patiënten. Uit angst voor kanker een foto weigeren omdat artsen vermoeden dat je nu al kanker hebt is niet verstandig. Stralingskundigen breken zich het hoofd hoe ze de houding van het publiek bij kunnen sturen in de richting van minder radiofobie. Een van de manieren om dat te doen is door zelf als deskundige te laten zien dat je niet bang bent. Douglas Boreham, radiobioloog aan de McMasters universiteit in Canada is daartoe ten volle bereid, zelfs om daarbij zijn kinderen in te zetten. In de medische wereld is het verrichten van 'pret-onderzoeken', onderzoeken zonder medische noodzaak, taboe (ook al gebeurt het vaak). Dat is vanwege de kosten, maar vooral vanwege het feit dat zo'n onderzoek - MET STRALING! - ook negatieve gevolgen kan hebben. Nee, niet in deze hoeveelheid zegt Boreham zelfverzekerd. De dosis is vergelijkbaar met de straling die 4 bananen afgeven. Bekijk het filmpje (3 min). 
Straling is straling en een stof is een stof, dat is geen bijzondere constatering, maar op het Ministerie van Infrastructuur en Milieu is dat nog niet helemaal doorgedrongen. Het departementale portaal voor straling ( 
U kijkt naar de eerste stralingsmeting die de filmploeg van de Groene Rekenkamer verrichtte op de zwarte stranden van de Braziliaanse kustplaats Guarapari. De geigerteller geeft 30.30 microSievert per uur aan. Wat betekent dat voor gewone mensen in Nederland? Ons wordt doorgaans verteld dat we jaarlijks een stralingsdosis uit de aarde en het heelal van ongeveer 2 milliSievert ontvangen. Om te kunnen vergelijken moeten we dus een sprongetje maken van microSievert per uur naar milliSievert per jaar. Dat is eenvoudig:
Het zal u niet verbazen dat de gebeurtenissen in Japan mijn mening over kernenergie hebben veranderd. Maar het zal u wel verbazen hoe die mening is veranderd. Als gevolg van de ramp in Fukushima sta ik niet langer neutraal tegenover kernenergie, ik ben voorstander geworden.
Dit is het mooie snuitje van de 9-jarige Ayaka uit Fukushima (in 2012). Leuk heeft ze het niet: bij de tsunami verdween het huis van haar ouders en opa ging mee ten onder. Nu woont ze ergens anders en krijgt dagelijks te horen dat ze voortdurend in levensgevaar is vanwege de straling die wel 20 keer hoger is dan normaal! Haar vader heeft een geigerteller gekocht en nu mag ze nog maar een half uurtje per week buiten spelen en alleen op het asfalt, want op het gras is de straling te hoog. Ayaka groeit op in angst. En waarvoor? Volgens de metingen van haar vader straalt het asfalt 0.8 microsievert per uur. Dat beschouwen ze als gevaarlijk, en de officiële stralingskundigen moedigen dat aan: je moet altijd streven naar straling op zo laag mogelijk niveau. ‘Alara’ heet dat beleid. Ja, jammer dat zo’n snuitje de komende 70 jaar in onterechte doodsangst zal slijten, maar hey, being green means never having to say you’re sorry. (Van een BBC-documentaire die helaas niet meer 
Het aantal sterfgevallen als gevolg van de straling die bij ‘Fukushima’ vrij kwam is nul en zal dat waarschijnlijk ook blijven. Maar zelfs als sommige sombere voorspellingen uitkomen en er inderdaad mensen sterven is het zeer de vraag of die aantallen op zullen wegen tegen de sterfgevallen als gevolg van de massale evacuatie van 100.000 mensen.