De atoombommen die in 1945 op Hiroshima en Nagasaki vielen eisten in luttele maanden 103.000 levens (*). Nog nooit eerder waren bommen gebruikt met een dergelijke vernietigende kracht, maar ook nog nooit eerder werkte een explosie zo lang na: tot vele maanden later stierven duizenden mensen aan stralingsziekte. Sinds Hiroshima en Nagasaki staat ioniserende straling synoniem met de dood en ontelbaar zijn de demonstraties die in de afgelopen halve eeuw over de hele wereld plaats vonden tegen de dodelijke dreiging van kernbommen, van kerncentrales, van radioactief afval, kortom van straling.
Tegen die achtergrond is het merkwaardig dat je in dat zo zwaar bestraalde Japan vandaag de dag ook allerlei kledingstukken kunt kopen die `verrijkt` zijn met radioactiviteit, juwelen die de drager bestralen, radioactieve objecten die je onder je hoofdkussen legt zodat je `s nachts bestraald wordt. Het gaat hier niet om met strikte veiligheidseisen omgeven apparaten om kankergezwellen te bestralen waar alleen artsen mee mogen werken, maar om consumentenproducten, voor iedereen te koop. Vooral om kanker te voorkomen en anderszins langer en beter te leven. De handel in radioactieve kleding is serieus, een grote textielfabrikant spreekt van een groeimarkt.
[Lees verder]
Straling is straling en een stof is een stof, dat is geen bijzondere constatering, maar op het Ministerie van Infrastructuur en Milieu is dat nog niet helemaal doorgedrongen. Het departementale portaal voor straling ( 
Het zal u niet verbazen dat de gebeurtenissen in Japan mijn mening over kernenergie hebben veranderd. Maar het zal u wel verbazen hoe die mening is veranderd. Als gevolg van de ramp in Fukushima sta ik niet langer neutraal tegenover kernenergie, ik ben voorstander geworden.
U kijkt naar de eerste stralingsmeting die de filmploeg van de Groene Rekenkamer verrichtte op de zwarte stranden van de Braziliaanse kustplaats Guarapari. De geigerteller geeft 30.30 microSievert per uur aan. Wat betekent dat voor gewone mensen in Nederland? Ons wordt doorgaans verteld dat we jaarlijks een stralingsdosis uit de aarde en het heelal van ongeveer 2 milliSievert ontvangen. Om te kunnen vergelijken moeten we dus een sprongetje maken van microSievert per uur naar milliSievert per jaar. Dat is eenvoudig:
De volgende vraag werd begin oktober 2018 gesteld op een congres van deskundigen op het gebied van radioactiviteit. 
Het aantal sterfgevallen als gevolg van de straling die bij ‘Fukushima’ vrij kwam is nul en zal dat waarschijnlijk ook blijven. Maar zelfs als sommige sombere voorspellingen uitkomen en er inderdaad mensen sterven is het zeer de vraag of die aantallen op zullen wegen tegen de sterfgevallen als gevolg van de massale evacuatie van 100.000 mensen. 
U bent bang voor straling, voor radioactiviteit. Voor de straling van een kerncentrale, voor de straling die vrijkomt bij de winning van uranium, voor de straling van radioactief afval, voor de straling die vrijkomt bij ongelukken zoals in Fukushima en Tsjernobyl, voor de straling die vrijkomt bij atoombommen.
Dit is het mooie snuitje van de 10-jarige Ayaka uit Fukushima. Leuk heeft ze het niet: bij de tsunami verdween het huis van haar ouders en opa ging mee ten onder. Nu woont ze ergens anders en krijgt dagelijks te horen dat ze voortdurend in levensgevaar is vanwege de straling die wel 20 keer hoger is dan normaal! Haar vader heeft een geigerteller gekocht en nu mag ze nog maar een half uurtje per week buiten spelen en alleen op het asfalt, want op het gras is de straling te hoog. Ayaka groeit op in angst. En waarvoor? Volgens de metingen van haar vader straalt het asfalt 0.8 microsievert per uur. Dat beschouwen ze als gevaarlijk, en de officiële stralingskundigen moedigen dat aan: je moet altijd streven naar straling op zo laag mogelijk niveau. ‘Alara’ heet dat beleid. Ja, jammer dat zo’n snuitje de komende 70 jaar in onterechte doodsangst zal slijten, maar hey, being green means never having to say you’re sorry.
De ‘World Information Service on Energy’, kortweg WISE pretendeert informatie te geven over met name kernenergie, maar de organisatie houdt zich vooral bezig met paniekzaaien. De Consumentenbond zou eigenlijk zijn samenwerking met WISE moeten heroverwegen. Dat is de essentie van een open brief die de Stichting De Groene Rekenkamer op 15 maart stuurde aan de Consumentenbond in aansluiting op een initiatief van de Stichting Elise en het bedrijf Atoom-Alliantie. Die brief staat hier onder:
Denken dat iets een kernramp zal worden is dodelijker dan de kernramp zelf. Bij Tsjernobyl werd dat al vermoed, maar voor Fukushima hebben we nu de cijfers. Hoewel de media wat hier gebeurde in 2011 steevast als een kernramp betitelen, kan men hier geen stralingsdoden vinden, en dat zou je toch een beetje verwachten. Wie nu opgewekt roept dat dat een gevolg is van de beschermingsmaatregelen die er zijn genomen moet er op gewezen worden dat juist die maatregelen - ic de evacuatie - slachtoffers hebben geëist: ergens van 1200-1600. Heel veel meer dan er zouden zijn geweest als de mensen waren thuis gebleven en dat beetje extra straling hadden ondergaan (