In 1898 kwamen afgevaardigden uit de hele wereld in New York City bijeen voor de eerste conferentie ooit over de planning van stedebouw. Eén onderwerp domineerde de discussie en dat was niet huisvesting, ruimtelijke ordening, economische ontwikkeling of infrastructuur. Het was het probleem van de paardenmest dat de afgevaardigden tot wanhoop dreef.
Het paard was geen nieuwkomer in de stedelijke omgeving, maar aan het einde van de 19^e eeuw had het paardenmestprobleem een ongekende omvang bereikt. Het aantal paarden in de steden groeide sneller dan het aantal mensen.  Amerikaanse steden kwamen om in paardenmest en andere vervelende bijproducten van deze dominante  wijze van transport: urine, vliegen, opstoppingen, paardenlijken, en verkeersongevallen.Wreedheid tegen paarden was tevens een vorm van aantasting van het milieu.
De situatie leek nijpend. In 1894 schatte de Londense Times dat in 1950 elke straat in de stad met negen meter paardenmest zou zijn bedekt. Een New Yorker voorspelde in 1890 dat in 1930 de paardenmest tot de derde verdieping van de bebouwing zou reiken. Er dreigde een enorme sanitaire en volksgezondheidscrisis. [Lees verder]

The World Health Organisation has unbanned DDT and now considers that pesticide a major tool in the fight against malaria, the dreaded disease that hits half a billion people and kills 1-2.7 million each year ( mostly sub-Saharan children). Many have expressed their happiness about this and expect that malaria will soon be dealt a final blow,  but that may be a bit too early because this WHO decision may be one barrier less for the use of this ‘weapon of mass survival’: the resistance against the use of it is still considerable. [Lees verder]