De feestmaand komt er aan. Lekker eten, mooie kleren, gezelligheid, cadeautjes, het klinkt allemaal paradijselijk en dat zou het ook kunnen zijn als die decembermaand niet iets heel schizofreens had. Want terewijl het ganzevet van uw wangen druipt, komen serieus kijkende lieden u lastig vallen met vragen als 'Mag een mens wel feest vieren als er zoveel eenzamen zijn?'Hoe ruimen we onze kerstafval zo milieuvriendelijk mogelijk op? Datis allemaal weinig feestelijk en het kenmerk van een echt feest is toch dat je alle zorgen even opzij zet?

Spaarlampen: Besparen ze werkelijk stroom? Moet de helft van de armaturen vervangen? Zijn ze veilig? Wilt U ze wel?

Het artikel “Opgelegde omgang bevestigt machtsongelijkheid” (Volkskrant, 8 december) door de advocaten Gabbi Mesters, Berna Kramer, Doef van Kempen en Sara Etty van het Proefprocessenfonds Clara Wichman wekt de indruk dat de dames het door hen aangeklaagde wetsvoorstel van de VVD-er Luchtenveld nauwelijks hebben gelezen en is vooral een voorbeeld van slachtofferfeminisme uit de 70-er jaren: veel geklaag, maar geen feiten of bronnen. De dames betogen dat huiselijk geweld een belangrijke rol speelt bij scheidingen. Daar valt nogal wat op af te dingen.

Ooit was Nederland een stuk ongerepte natuur: zee. Het krioelde er van de vissen, schelpdieren, kwallen, kreeften en wieren en daarboven krijsten de meeuwen. Maar dat ecosysteem is verdwenen. Het stuk zee is bedijkt en drooggelegd. In de polder die zo ontstond zijn wegen aangelegd en huizen gebouwd. En in één van die huizen woon ik. Mag dat? Een ecosysteem afbreken om mensen ergens te laten wonen en werken? Ik vind van wel, maar niet iedereen denkt er zo over.