Zijn we te bang voor de atoombom?
De meeste schrijvers vinden het niet prettig te horen dat lezers bij hun boeken in slaap vallen maar professor John Mueller van Ohio State University doe je er juist een plezier mee, dat is precies de bedoeling van zijn boek ‘Atomic Obsession’[1]. Dat gaat over de permanente wereldwijde vrees voor een allesvernietigende atoomoorlog en die vrees is in zijn ogen volstrekt overbodig.
Er dreigt geen atoomoorlog en die dreiging is eigenlijk ook nooit serieus geweest, en mocht het ooit toch zover komen dan zal de schade niet in de buurt komen van de apocalyptische voorspellingen die ons al decennia om de oren vliegen en die volgens Mueller maatregelen uitlokten die averechts hebben gewerkt: meer levens hebben geëist dan ‘Hiroshima’ en ‘Nagasaki’ tezamen. De atoombom is een verschrikkelijk wapen, Mueller is er terdege van doordrongen, maar de 9 landen die De Bom tot nu toe bezitten hebben er eigenlijk nauwelijks iets aan gehad of ze m nu gebruikt hebben of niet (en terroristen ook niet overigens). De Bom heeft nauwelijks invloed gehad op de wereldvrede en Mueller verwacht dan ook dat het aantal kernwapens steeds kleiner zal worden en dat de belangstelling ervoor zal wegebben. Een nutteloos wapen. Roest in vrede.
Even vooraf. Bij een onderwerp als dit liggen tegenwerpingen als: ‘Dus jij vindt dat de atoombom weer gebruikt kan worden?’ of ‘Dus Hiroshima viel best wel mee volgens jou?’ voor de hand. Dat vind ik niet en prof Muller ook niet. Het leed dat de atoombommen hebben veroorzaakt is enorm, maar ik heb geen zin om iedere drie woorden een klaagzang aan te heffen om duidelijk te maken dat ik deug.
Het was bij de eerste test van de atoombom in 1945 in de woestijn van Nevada dat professor J. Robert Oppenheimer, vader van de atoombom en zwaar onder de indruk van het geweld, de heilige Hindoe-tekst Bhagavad Gita aanhaalde: "Nu ben ik de Dood, de Vernietiger van Werelden.". Oppenheimer had een vervelende neiging tot preken, zo hadden zijn collega’s al gemerkt, maar in de rest van de wereld hoort men graag dat binnenkort de hel open gaat. In Oppenheimers’ spoor volgde dan ook een lange stoet van hooggeplaatsten die voortdurend overal atoomgevaar zagen:‘tipping points’, ‘omvallende dominostenen’ ‘points of no return’, ‘kettingreacties’, ’waves’ en ‘epidemieën’, Armageddon en de Nucleaire Winter. Laatste (november 2019) in de rij is de Paus die in Nagasaki weer eens waarschuwt voor de ‘total annihilation’[2] de totale vernietiging van de planeet als we de kernwapens niet opdoeken. Nu is tegenwoordig een toespraak zonder een waarschuwing dat de planeet in gevaar is een zeldzaamheid, maar het is gewoon niet waar. De atoombom is een waanzinnig stuk vuurwerk maar je kunt er de hele planeet simpelweg niet mee vernietigen, laat staan meerdere malen zoals wel wordt geroepen.
Een ruwe berekening. In Hiroshima is met een bom van 15 kiloton (dat heet de ‘yield’, de ‘opbrengst’ van de bom) een oppervlak van ongeveer 13 vierkante kilometer platgelegd. Het totale landoppervlak van de wereld beslaat 170 miljoen vierkante kilometer. Dan zou je zo’n 13 miljoen Hiroshima bommen nodig hebben ofwel in totaal een yield van 200 miljoen kiloton, om de hele wereld te kunnen bombarderen. Op het hoogtepunt van de Koude Oorlog, midden jaren 80, telde de wereld 70.000 kernwapens[3]. met een totale yield van 33.000.000 kiloton[4]. Een ontstellende hoeveelheid, maar nog steeds ‘slechts’ voldoende voor een zesde van het landoppervlak. Je kunt betogen dat je niet de hele aarde hoeft te vernietigen om toch te kunnen spreken van een apocalyps, maar ook de vernietiging van dat zesde deel heeft nog nooit gedreigd.
In de jaren 90 werd via het programma ‘Megatons to Megawatts’ vier vijfde deel van de kernwapenvoorraad omgezet in splijtstof voor kerncentrales. Op het ogenblik zijn er nog 14.000 kernwapens met een totale vernietigingskracht van 6.600.000 kiloton. Daar kan nog ‘slechts’ een dertigste van de planeet mee platgelegd worden alhoewel we er wel van uit mogen gaan dat er voldoende conventionele wapens zijn om de klus af te maken.
Op basis van vooral Muellers’ Atomic Obsession en ander materiaal ga ik hier proberen een aantal misverstanden over de bom uit de weg te ruimen.
De atoombom heeft de Tweede Wereldoorlog beëindigd (in Azië)
De atoombom, zo is ons geleerd, dwong de Japanners te capituleren. Veel historici denken er inmiddels anders over. Volgens onderzoeker Ward Wilson[5] was ‘Hiroshima’ vanuit Japans perspectief niet zo'n opzienbarend evenement. In de zomer van 1945 hadden de Amerikanen immers tientallen steden in Japan gebombardeerd, dus Hiroshima en Nagasaki waren vooral weer twee puinhopen er bij. De Japanners begrepen pas dat er iets bijzonders aan de hand was toen ze de persberichten van de Amerikanen lazen zegt Generaal Crawford Sams die verderop nog aan bod komt. De ellende die de straling veroorzaakte manifesteerde zich pas na ongeveer een week, dus die speelde niet meteen een rol. Na ‘Hiroshima’ gingen er in de Japanse militaire top weliswaar stemmen op om het hoogste militaire college bij elkaar te roepen maar dat werd uiteindelijk toch niet nodig gevonden. De werkelijke reden voor de Japanse capitulatie zo menen Wilson, Mueller en anderen, was het besluit van de Sovjet Unie om ook Japan aan te vallen. Dat trokken de Japanners niet meer.
Na de capitulatie bezetten de Amerikanen het land en kreeg Brigade Generaal en arts Crawford F. Sams de opdracht de Japanse gezondheidszorg weer op te bouwen. Sams beschouwde dit als de belangrijkste klus in zijn leven. Hij bleef er tot 1951. Uit zijn autobiografie[6] blijkt dat de gevolgen van de atoombom maar een deel van zijn aandacht opeisten: het woord ‘radiation’ komt er slechts 16 keer in voor, ‘cancer’ 3 keer maar ‘typhus’ 88 keer en ‘cholera’ 46 keer.
Generaal Sams geeft in zijn publicaties een ander beeld van wat er in Hiroshima en Nagasaki was gebeurd dan we gewend zijn. In teksten die ik via het Hoover Instituut uit Sams’ nalatenschap ontving[7] betwist Sams ook de slachtofferstatistiek. In Hiroshima waren op het moment dat de bom viel naar schatting tussen de 250.000-350.000 mensen aanwezig. Sams:
‘When it did go off, there were perhaps from 3.000 to 5,000 people killed instantly. If we relate that number to the total estimated population in the target area, the atomic bomb was not really a very good killer insofar as instantaneous killing is concerned. In other words, a bomb did not go off and 100.000 people lay down and die and a city disappears as we have developed the picture through our own self propaganda'.
De vuurstorm die tot 36 uur daarna woedde - Hiroshima was vooral van hout – was de echte grote killer: 21.000 mensen telt Sams. In de maanden daarna stierven er nog 47.000 mensen, voor een deel aan brandwonden en voor een deel aan stralingsziekte. Die sterfgevallen meent Sams waren voor 80% te voorkomen geweest als er medische hulpmiddelen beschikbaar waren geweest. Volgens Sams is dus het totale dodental van Hiroshima 68.000. Dat contrasteert nogal met de officiële gegevens van de na de oorlog opgerichte Japans-Amerikaanse Radiation Effects Research Foundation (RERF): 90.000-166.000[8]. Sams berekent dit aantal in een stuk waarin hij uiteenzet hoe de VS zich kunnen voorbereiden als ze zelf een keer worden aangevallen, en hij schreef dit 10 jaar na de oorlog, dus je mag aannemen dat de wetenschappelijke discussies over de statistieken op dat moment wel tot rust zouden zijn gekomen. Vanwaar die discrepantie?[9]
De beste verklaring lijkt dat de Amerikaanse propaganda sterke invloed uitoefende op de beeldvorming over de bom. Generaal Sams beschrijft hoe hij vanuit Washington de oekaze krijgt ‘to play up’ wat in Hiroshima en Nagasaki was gebeurd. En dat stoorde hem omdat er volgens hem geen verschillen te zien waren in de verwoestingen door hetzij de atoombom, een conventioneel bombardement, een orkaan of een aardbeving. Bovendien waren in Tokyo meer slachtoffers gevallen en in andere steden was een veel groter oppervlak verwoest. De atoombom die Sams ‘zag’ gaf een matige klap en veroorzaakte vooral veel langdurige en martelende brandwonden en Washington presenteerde liever een clean kill: een flits van een seconde en dat was t dan - oorlog afgelopen!‘
De Amerikaanse propaganda zat dringend verlegen om een ‘superwapen’ dat de wereld het idee zou geven dat de VS oppermachtig waren, een afschrikkingswapen. Tot dan verkeerde de wereld in de veronderstelling dat een luchtmacht een land onoverwinnelijk maakte, maar de bombardementen op Duitsland en Japan hadden duidelijk gemaakt dat dat niet werkte (In Japan groeide tijdens de bombardementen de oorlogsindustrie gewoon door). De atoombom moest nu de nieuwe boeman, de ‘deterrent’ worden.’Don’t believe your own propaganda’ zegt Sams.
De straling heeft miljoenen levens geëist
De atoombom dankt zijn gruwelijke reputatie voor een belangrijk deel aan de (gamma-) straling die bij een explosie vrijkomt. Sams schat dat 18% van de door hem berekende 47.000 doden door de straling stierven. Dat zijn er 8460. De officiële cijfers zeggen 10% en dat zou dan neerkomen op 9.000-16.600 in Hiroshima alleen, maar het is niet goed duidelijk hoe dit cijfer is samengesteld.Zie ook hier
Bij de stralingsdoden was geen sprake van kanker – die kwaal heeft meer tijd nodig – maar van Acute Stralingsziekte, en waarschijnlijk iedere overlevende binnen een straal van 1 kilometer van Ground Zero kreeg dat. Niet iedereen hoeft daar aan te sterven, maar de ziekte was tot dan nagenoeg onbekend en de behandeling dus ook.
Het vermoeden bestond wel dat het aantal gevallen van kanker zou toenemen, maar pas in de jaren 50 werd besloten om 100.000 zogeheten Hibakusha, overlevers van de atoombom, de rest van hun leven medisch te volgen om te ontdekken of dat inderdaad gebeurde. Deze zogeheten Life Span Study toonde dat inderdaad aan, maar een groot effect was het niet: de gemiddelde kans van mensen in de rijke wereld om ooit kanker te krijgen is ongeveer 40%. Bij de Hibakusha was die kans ongeveer 41%. Het risico was wat ze noemen ‘dosisafhankelijk’, veel straling betekende een grotere kans op kanker, maar erg indrukwekkend was het niet. ‘Radiation’, aldus de Amerikaanse stralingskundige dr Bruce Napier ‘is a lousy inducer of cancer’.
Er werd bovendien gevonden dat mensen die een lage dosis straling hadden ontvangen een kans op kanker hadden die zelfs lager was dan de mensen die helemaal niet gebombardeerd/extra bestraald waren. Dat wekte de suggestie dat een bepaalde dosis straling zelfs beschermt tegen kanker. Leven sommige mensen langer dankzij de bom? In de wetenschap is de discussie hierover volop gaande.
Bij een kleine groep vrouwen die tijdens de ontploffing in het eerste trimester van hun zwangerschap zaten en die een heel hoge dosis straling hadden gekregen is wel een verhoogde kans op miskraam en retardatie vastgesteld.
Tenslotte: cartoonisten tekenen bij ieder incident met radioactiviteit steevast baby’s met 2 hoofden en andere gruwelen, want de overtuiging dat straling het erfelijk materiaal beschadigt zit diep.
En dat klopt niet. Het enige onderzoek waarbij dit ooit is gevonden dateert uit de jaren 20 van de vorige eeuw waarbij fruitvliegen een enorme dosis straling ontvingen en waarbij de ‘kinderen’ van de fruitvliegjes een andere kleur ogen bleken te hebben gekregen. Het bewijs van aantasting van het erfelijk materiaal door straling, zo dacht men destijds en de onderzoeker kreeg de Nobelprijs. Het onderzoek was zeer invloedrijk, maar een halve eeuw later is ontdekt dat er niets van klopt en wordt het zelfs als frauduleus gezien [10].
In Japan is intensief gezocht naar aantasting van het menselijk erfelijk materiaal, maar niets gevonden. De kinderen van de Hibakusha zijn OK. Ook bij Tsjernobyl zijn geen mutaties gevonden, maar het misverstand is onuitroeibaar[11].
De atoombom heeft Wereldoorlog 3 voorkomen
De Verenigde Staten en de Sovjet Unie (USSR) waren na de oorlog de overblijvende grootmachten die de wereld verdeelden in het communistische oostblok en de kapitalistische Amerikaanse invloedsfeer. De ideologie van de Sovjets hield in dat men het communisme naar de rest van de wereld moest exporteren en daar was het westen heel bang voor. Toen de USSR in 1949 ook een atoombom bleek te hebben begon de wapenwedloop. Gedurende bijna 40 jaar werden vermogens gespendeerd om in de gaten te houden hoeveel wapens de tegenpartij had, het bedenken van worst-worst-worst-case-scenario’s en om de tegenpartij duidelijk te maken dat men tot de tanden toe bewapend was. Overheden in tal van landen maakten voorlichtingsfilms om hun burgers te vertellen wat ze bij een atoomaanval het best konden doen ( onder een tafel of onder de trap gaan zitten). De formulering ‘Als de Russen komen’ werd onderdeel van het normale spraakgebruik[12]. De wapenwedloop zou de VS aldus Mueller een bedrag hebben gekost dat vergelijkbaar is met de prijs van alles wat er op het grondgebied van de VS stond – exclusief de grond zelf.
Maar nadat de Koude Oorlog in 1989 zonder wapengekletter was beëindigd bleek dat de Soviets nooit plannen hadden gehad voor agressie. Weliswaar lag er de opdracht tot export van de revolutie, maar zulks diende te geschieden door het steunen van bewegingen in andere landen, infiltreren en onrust veroorzaken, maar niet door een militaire aanval. In omvangrijk archiefonderzoek zijn ook nooit bewijzen van dergelijke plannen gevonden. Alle scenario’s van het Warschau-pact gingen destijds uit van een aanval door het westen. ‘There was not much to deterr essentially’, citeert Mueller een expert.
De atoombom heeft volgens Mueller in die Russische overwegingen nauwelijks een rol gespeeld, dat was voor hun ook gewoon weer een bom. Het waren vooral de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog die de Sovjet-opstelling bepaalden. De Sovjet Unie was 20 miljoen mensen kwijtgeraakt!. De diplomaat Averell Harriman – zeker geen bewonderaar van Stalin – constateerde begin jaren 50 dat Stalin vastbesloten was om een herhaling van de Tweede Wereldoorlog te voorkomen. Zijn opvolger Chroesjtsjov – die in Wereldoorlog 2 een zoon had verloren - had zich in vergelijkbare zin uitgelaten. De Amerikaanse President Ford verhaalt in zijn memoires hoe Sovjetleider Brezjnev tijdens een gesprek zijn hand pakt en vertelt hoe het Russische volk heeft geleden tijdens Wereldoorlog 2 en dat hij de Russen dat niet nogmaals wil aandoen.
Stalin had ook groot ontzag voor de Amerikaanse economische prestaties. Mueller noemt het niet maar een bekend voorbeeld daarvan uit die tijd zijn de Liberty Ships waarbij de Amerikanen tussen 1941-1944 iedere twee dagen drie schepen van 135 meter lengte van stapel lieten lopen. Stalin wist dat als het op een confrontatie aan zou komen de VS een dergelijke omvangrijke industrie in no time uit de grond zouden stampen en hij waarschijnlijk niet. Hij profiteerde ook van die industrie: vanwege hun bondgenootschap voorzagen de Amerikanen hem van 409526 vrachtwagens, 12161 gevechtsvoertuigen, 32.200 motoren, 1966 locomotieven, 16 miljoen paar laarzen en heel veel voedsel.
Door het Non Proliferatieverdrag hebben maar weinig landen een atoombom
Een superwapen als de atoombom wil ieder land wel hebben zo vermoedde men in de jaren 50, maar dat bleek toch iets anders te liggen. In weerwil van allerlei alarmerende voorspellingen zijn er in een periode van 70 jaar niet meer dan 9 landen met een Bom gekomen. Misschien komt Iran daar nog bij. Volgens Muller, maar ook volgens de militair historicus Martin van Creveld van de Hebrew University in Tel Aviv is dat van weinig belang[13] en zal er met Iran hetzelfde gebeuren als iedere keer wanneer een land een bom kreeg: niets.
Om de verspreiding van kernwapens te beperken is sinds 1970 het Non-Proliferatieverdrag van kracht dat inmiddels door 191 landen is ondertekend. Mueller gelooft niet dat het veel invloed heeft gehad, het aantal ondertekenaars is vooral een illustratie van de onaantrekkelijkheid van de bom. Een paar redenen daarvoor:
Een atoombom is zeer moeilijk te maken en betekent een enorm beslag op het wetenschappelijk talent in een land (Pakistan had er 28 jaar voor nodig)
De ontwikkeling van een bom kost handenvol geld (Pakistaanse premier:’Het is gras eten’). Khadaffi gaf 100 miljoen uit om een atoombom te ontwikkelen, maar bij latere inspectie bleken alle onderdelen die hij daarvoor had ingekocht nog in dozen te zitten. Te moeilijk en weggegooid geld.
Canada werkte mee in het 'Manhattan project' voor de ontwikkeling van de eerste atoombom en had dus toegang tot de technologie. In de 19e eeuw had het land nog oorlog gevoerd met de VS, dus er kon best een reden gevonden worden voor extra defensie. Toch heeft Canada geen atoombom. Argentinië zag af van de atoombom omdat ze wisten dat dat zou uitlopen op een peperdure wapenwedloop met Brazilië. Oekraïne, Kazakhstan, Wit-Rusland en Zuid Afrika hadden de bom maar deden m de deur uit.
Het afschrikkingseffect van de bom is zeer beperkt gebleken. India en Pakistan hebben allebei een atoombom, maar dat lijkt geen invloed te hebben op de nog immer voortdurende conflicten tussen beide landen. Argentinië ontzag zich niet om de Falklands te claimen van kernmacht Groot Brittannië. Frankrijk is een kernmacht, maar dat had geen invloed in de oorlog met Algerije. Vietnam vocht tegen de VS en de Chinezen, allebei kernmachten en won zonder dat de bom een rol speelde. In de Koreaanse oorlog stonden twee kernmachten tegen over elkaar (USSR en VS) maar toen Generaal Douglas Mac Arthur suggereerde kernwapens in te zetten werd hij ontslagen. Kernmacht USSR vocht in Afghanistan maar kernwapens zijn er niet gebruikt. Egypte viel met andere landen kernmacht Israël aan in 1973, maar de kernbom kwam niet in het spel. Volgens Mueller was Israël beter af geweest het geld voor de bom (10% van het nationaal inkomen) te gebruiken voor conventionele wapens. Egypte lijkt geen interesse te hebben om zelf een bom te maken. Ook in de andere conflicten van Israel speelde De Bom geen rol.
Tijdens de eerste Golfoorlog onderzocht de Amerikaanse opperbevelhebber Colin Powell of het inzetten van kernwapens zin zou hebben. Het antwoord was nee, Powell:
The results unnerved me. To do serious damage to just one armoured division dispersed in the desert would require a considerable number of small tactical nuclear weapons. I showed this analysis to Cheney and then had it destroyed. If I had had any doubts before about the practicality of nukes on the field of battle, this report clinched them.
Kim Jong Un heeft diverse malen gedreigd zijn raketten te gebruiken, maar dit wordt toch vooral als fanfare gezien om internationaal serieus genomen te worden. Hij lijkt meer Cartman van Southpark dan dr Strangelove.
China bewees in 1964 over de bom te beschikken, maar volgens Mueller had het geen effect op het mondiale prestige van het land. China wordt pas serieus genomen sinds het economisch ging presteren, volgens Mueller weten maar weinig mensen sowieso dat China een kernmacht is.
Andere zaken die de aantrekkelijkheid van de bom verminderden waren het feit dat de bom door iedereen uiterst onsympathiek werd gevonden. Een land heeft ook draagvlak nodig om een oorlog te voeren en via een atoombom kreeg je dat niet. Atoombommen zijn bovendien ‘messy’ door de radioactiviteit zodat het slagveld in ieder geval voor enige tijd niet beschikbaar is – dat maakt zo’n wapen onder militairen ook niet populair.
Irak – Weapons of mass destruction
Het is niet verkeerd om te pogen een land van kernwapens af te houden, maar er staat wel een prijs tegenover, aldus Mueller, en in het geval van Irak was deze rampzalig hoog. Na de eerste Golfoorlog kreeg Irak zware sancties opgelegd en die werden onder meer gemotiveerd met de vrees dat Saddam massavernietigingswapens wilde maken. Biologisch, chemisch of nucleair. Daarna zou hij het hele Midden Oosten zijn wil op kunnen leggen.
Uit vrees daarvoor kreeg het land een tijd lang geen injectienaalden meer, geen chloor, geen apparatuur voor radiotherapie, geen pijnstillers of chemotherapie, geen plastic zakken voor bloedtransfusies, geen insecticiden of kunstmest, steeds vanwege het vermoeden dat al die spullen op enigerlei wijze bij het maken van wapens zouden kunnen worden gebruikt.
Maar de hele dreiging was van het begin af aan ongeloofwaardig. In plaats van dat Saddam een dominante positie zou verwerven bij bezit van een Bom was het veel waarschijnlijker dat het Midden Oosten zich juist tegen hem zou verenigen, net als in de eerste Golfoorlog was gebeurd. En bovendien: de man had zijn eigen land niet eens onder controle. Zijn leger was zwak en gedemotiveerd, dat was al bij de eerste Golfoorlog gebleken en bovendien limiteerde Saddam de hoeveelheid munitie voor dat leger uit vrees voor een staatsgreep. De Scud raketten die hij afvuurde produceerden misser na misser en suggereerden dat nucleaire technologie voor hem toch wel erg hoog gegrepen was.
Maar de VS was in een oorlogsstemming. Veiligheidsadviseur Condoleezza Rice destijds: ‘We dont want the smoking gun to become a mushroom cloud’ en in 2003 vielen de VS samen met Groot Brittannië Irak binnen. Er werden inderdaad geen massavernietigingswapens gevonden en alras werd het doel van de missie bijgesteld naar het brengen van democratie.
Hoeveel slachtoffers er zijn gevallen is onduidelijk. Als gevolg van de sancties zouden alleen al een half miljoen kinderen het leven hebben gelaten. Voor de oorlog zelf variëren de schattingen tussen 150.000- 1 miljoen[14]. Veel meer dus dan Hiroshima en Nagasaki.
Nucleair terrorisme
Er wordt veel gefantaseerd over kernwapens in handen van terroristen. Incidenteel verschijnen berichten over zwarte handel in kernwapens of vermist hoogverrijkt uranium, maar Mueller kan ze niet bevestigen.
Het gaat om twee soorten wapens: echte atoombommen en zogeheten ‘dirty bombs’ waarmee mensen radioactief worden besmet.
Hoe kom je aan een atoombom? Kopen of krijgen van een bevriende kernmacht is onwaarschijnlijk. De bom zou onmiddellijk te traceren zijn naar de oorspronkelijke eigenaar. Noord Korea zou wel eens een balletje opgegooid hebben naar China hierover, maar werd resoluut afgewezen. Libië overkwam hetzelfde.[15]
Stelen is ook problematisch. De indruk bestaat dat alle kernmachten hun arsenaal goed bewaken, en bovendien wordt de bom soms in gescheiden delen opgeslagen die elk weer door codes beveiligd zijn die alleen bekend zijn bij mensen die elkaar niet kennen.
Zelf een atoombom maken is nog veel moeilijker. Het bemachtigen van hoog verrijkt uranium of plutonium is al moeilijk, maar dat is ook het vinden van grote hoeveelheden medewerkers die zowel bekwaam als betrouwbaar zijn. En dat moet dan jaren in de verborgenheid blijven. Mueller onderscheidt twintig stappen die je als terroristische organisatie moet doen om een bom te produceren en naar zn plek te brengen. Als per stap de kans op succes 50% is dan is de totale slagingskans 1 op de miljoen. Het is niet vreemd dat de terroristen dan toch de voorkeur geven aan conventionele wapens.
Voor de ‘dirty bomb' heb je hoogradioactief materiaal nodig, maar acuut daar mee doden is moeilijk, onrust zaaien zal wel lukken. De besmette slachtoffers zullen nog voldoende tijd hebben om naar de dokter te gaan, dus het is geen snel effect. Het materiaal verhoogt wellicht de kans op kanker, maar dat duurt nog veel langer. Hoe hoger radioactief iets is, des te gevaarlijker het werk voor de terrorist zelf[16]. en des te groter de kans op ontdekking en des te groter de behoefte aan een goed laboratorium. Allemaal niet onmogelijk, maar wel heel onwaarschijnlijk en wederom: conventionele wapens zijn ook heel effectief.
Al Qaída/Bin Laden hebben verscheidene malen gesuggereerd dat ze een atoombom zouden willen inzetten, maar bewijzen van concrete activiteiten op dat gebied zijn er niet. Daar kwam bij dat volgens Mueller Bin Laden financieel moeite had de eindjes aan elkaar te knopen en dat zijn netwerk na 9-11 niet zo veel meer voorstelde, ook omdat door deze acties de Islamitische wereld hem liever kwijt dan rijk was. Ver voor 9-11, in 1998 hadden overigens de Verenigde Staten in Soedan een geneesmiddelenfabriek gebombardeerd vanwege de verdenking dat Bin Laden daar gifgassen maakte. Dat klopte niet, het was echt een geneesmiddelenfabriek. Het hierdoor ontstane geneesmiddelentekort zou tienduizenden levens gekost hebben.
In 1995 verspreidde de terroristische sekte Aum Shinrikyō in een Japans metrostation het dodelijke gifgas Sarin. Dat kostte twaalf levens (en vele gewonden). Deze organisatie (de daders kregen de doodstraf) had tijdens de jarenlange voorbereiding van deze actie eerst geprobeerd in een Australische uraniummijn een atoombom te maken, althans dat wordt vermoed. Dichterbij is een terroristische aanval met een atoombom nooit gekomen.
[1] https://www.amazon.com/Atomic-Obsession-Alarmism-Hiroshima-Al-Qaeda-ebook/dp/B00F8CWE4U
[2] https://www.bbc.com/news/world-asia-50535930
[3] https://fas.org/initiative/status-world-nuclear-forces/
[4] https://www.telegraph.co.uk/news/0/many-nukes-world-could-destroy/
[5] https://www.youtube.com/watch?v=r9H6o83NUf4
[6] ‘Medic, The mission of an American Military Doctor in Occupied Japan and Wartorn Korea’. Crawford F. Sams. East Gate 1998
[7] 'Hiroshima and Nagasaki'. Crawford F. Sams. Arizona Medicine, J Arizona Med. Ass. Vol 15 no 11 nov 1958 plus het manuscript (in mijn bezit). Beluister ook: http://beckerexhibits.wustl.edu/oral/interviews/sams.html
[8] https://www.rerf.or.jp/en/faq/
[9] Ik heb de RERF op 7-12-2019 om een verklaring gevraagd, maar geen reactie gekregen.
[10] Google ‘Calabrese Muller’ voor meer.
[11] https://www.rerf.or.jp/en/programs/roadmap_e/health_effects-en/geneefx-en/
[12] Najaar 2019 was er in het Nationaal Militair Museum nog een tentoonstelling met als titel: ‘Als de Russen komen’.
[13] http://www.martin-van-creveld.com/hiroshima-or-then-there-will-be-ten/
[14] https://en.wikipedia.org/wiki/Casualties_of_the_Iraq_War
[15] In de Bescheurkalender (wsch 1986) deden Jacobse en Van Es een bod op de oude kernwapens van Gorbatsjov.
[16] Daarom is ook de angst dat radioactief afval miljoenen jaren blijft stralen onzinnig. Iets dat langdurig straalt, straalt weinig en is niet gevaarlijk, of beter: net zo ongevaarlijk als het uranium dat al miljarden jaren in de aarde zit. Een stof die hevig straalt doet dat maar een korte periode.
Add new comment