Leuke site: Middelburg Dronk

Zo af en toe schiet me een naam te binnen en besluit ik die persoon te googlen. Geen speciale reden, gewoon: hoe zou het met die persoon zijn?. Zo zocht ik een tijdje terug naar Rob van Hese, een oud klasgenoot van me uit Middelburg. De belangrijkste herinnering die ik aan hem heb is dat ik hem in reactie op zijn voortdurende getreiter een tand door zijn lip heb gemept waardoor hij dagenlang - zijn vader kwam het bij ons aan de deur melden - niet normaal kon eten. Zo losten we destijds problemen op ;-). Later hebben we nog samen geprobeerd om een cabaret op te richten, maar hoewel hij daar leuke cynische teksten voor schreef is het door mijn eigen onhandigheid niks geworden. Een halve eeuw later ontdek ik dat Van Hese zich tegenwoordig bezig houdt met de site Middelburg Dronk  De site inventariseert heden en verleden van de horeca in Middelburg en wil vooral ruimte bieden aan verhalen van kroegtijgers.

Eind jaren 60, begin jaren 70 was ik ook frequent te vinden in de Middelburgse horeca, zij het in andere kroegen dan Rob van Hese. Ik heb daarom ook maar een paar ervaringen opgeschreven. Ze zouden op die site verschijnen, Ik heb de links nog niet, maar ik zet de stukjes vast hier onder

-------------

Damzicht is het café waar ik heb leren drinken als 15-jarige leerling van de RHBS in de St Pieterstraat. 55 cent voor een pilsje en er gingen er diverse naar binnen. Niet alleen leren drinken, maar ook mosselen leren eten. Die lustte ik niet, zo wist ik, maar kasteleinse mevrouw de Bu had een neiging om me te zoenen en ze had een nogal prikkende baard (meer dan ik had). Ik vond dat genant en toen zij dus commandeerde dat ik die mosselen gewoon moest eten deed ik dat. Toch wel lekker dus. Het is hier discreet beschreven, maar kastelein Arjaan de Bu had in al zijn 4 ooghoeken wratjes op steeltjes die voortdurend trilden. Hij was bovendien hartpatient, die soms midden in de nacht op de stoep van zijn cafe ging zitten om met behulp van een borreltje zijn hartlijden wat draaglijker te maken. Maar schatten van mensen.

Achterin was een biljart waarop ik veel gespeeld heb, en daarnaast was een rek met keuen waarvan er ik meen 7 behoorden aan de familie Consemulder, allemaal hele kleine mannetjes waarvan er in ieder geval 1 verstandelijk gehandicapt was. Het was altijd wel een komisch gezicht als ze met zn allen kwamen spelen. Moest dat biljart nu verdwijnen omdat de overheid de inrichting van een damestoilet verplicht stelde? Toen het cafe de Zwarte Ruiter werd zijn we verhuisd naar Kanaalzicht.

Dat zal 1971 geweest zijn. In Café Kanaalzicht, beter bekend als de Reutel zaten veel veel oude mannetjes, maar ook cineasten als Rob van Hoek en Jaap Wolterbeek en met dat soort mensen wilden we wel graag gezien worden. Hier geen mosselen, maar bierworstjes, geen wc maar een koer (cour?) waar je tegen de muur moest piesen, allemaal tamelijk goor en versleten. Uiteraard werden ook hier rap de toiletten gemoderniseerd. En iedereen roken natuurlijk. Iedere maandag was het mannendag, of hoe werd het genoemd, dan werden aan de toog liederen gezongen als ‘Er dreef een hoer in t Noordzeekanaal, dr rok was los en dr kut was kaal’. Is dat nou leuk? Ja dat was ontzettend leuk.

Restaurant de Mug aan de Vlasmarkt had een tijdlang een bovenverdieping. Eind jaren 80? Ik weet het niet meer precies zaten we daar te eten. We hadden uitzicht op de sexshop schuin tegenover. Op een gegeven moment zien we daar Kees Wesdorp aan komen lopen met een plastic tasje. Tien meter voor de sexshop stopt hij, zet kalm het tasje op straat, en bukt zich om er een baksteen uit te halen die hij vervolgens tegen de ruit gooit. Dat herhaalde zich een aantal malen en toen de zak leeg was liep hij gewoon weer weg. Rustig, het werk zat er op.

Op de Markt, boven Café de Vriendschap bevond zich een Chinees Restaurant ‘HongKong’. Ik was 13 en ervan overtuigd dat MaoTseTung ons de juiste weg wees, dus ik werd afwasser in dit restaurant. Voor 1,25 per uur en af en toe een bord Nasi Rames. We pasten wel een beetje bij elkaar: zij konden niet schoonmaken en ik ook niet. Ik werd gevraagd om de kast waar de pannen stonden uit te mesten en ik moest de vetkorsten er letterlijk uitsnijden. Ook moest ik de vloer schrobben met Vim. Ik deed erg mijn best want toen de vloer eenmaal droog was leek het net of de witkwast er over heen was gegaan. Mevrouw klaagde dat andere schoonmakers beter werk afleverden. Later hoorde ik dat de Keuringsdienst de zaak om hygienische redenen had gesloten.

Aan het begin van de Vlasmarkt was ook Chinees Indisch restaurant Kota Radja. Toen ik zat had van HongKong kon ik hier meteen aan de slag. Ik herinner me een grote metalen bak op het fornuis waar ‘au bain marie’ allerlei pannetjes werden warmgehouden, saté en andere vleesgerechten. De bereiding was eenvoudig: ’s ochtends het gas aan en ’s avonds het gas weer uit en vooral niet te vaak de inhoud verversen. Het personeel woonde boven de zaak, en op een gegeven moment stond ik achter op het plaatsje iets schoon te maken toen de eigenaar (?) op een balkonnetje verscheen in zijn witte onderbroek en vroeg of ik even boven wilde komen.  Boven begon hij een praatje:‘Kijk hier wonen we’, en zwaaide een deur open van een klein kamertje waarachter een bejaarde Chinees zat te masturberen. Bij mij sloeg de paniek toe dus ik maakte meteen duidelijk dat ik dit niet leuk vond en ben m gesmeerd.

In de Beuk mocht ik meehelpen met de lichtshow. Met een gemodificeerde diaprojector projecteerde ik beelden van kokende vloeistoffen over de optredende artiesten. Dat was erg psychedelisch en ook ontzettend smerig. Ik kocht setjes kleurenbalpennen bij V&D, blies de inhoud van de vullingen leeg op een diaglaasje, spoot er wat haarlak overheen, een ander glaasje er overheen en in de diaprojector. Daar werd de substantie verhit en vormde allerlei kleurrijke bellen. Met ecoline en zeepsop zag het er weer wat anders uit. Ook met Ether en Trichloorethyleen  kon je mooie dingen maken, en in die tijd kon je als 15-jarige nog gewoon bij de apotheek een liter van die spullen meekrijgen. Ik vermoed nu niet meer.

Maar het duurde niet lang of het publiek begreep dat deze middelen ook bellen konden veroorzaken onder je hersenpan. Op een dag lagen mijn flessen trichloor en ether leeg in de zaal en lag er een stel jongeren omheen te snurken. Collectieve narcose.

De Beuk had ook een condoomautomaat, althans dat was de bedoeling. Hij hing er, maar was leeg, want in de gemeenteraad had ik neem aan de SGP vragen gesteld en gedreigd de subsidie in te trekken als dat ding niet verdween. Ze wonnen en toen moest de automaat weer verwijderd worden. Toen dat gebeurde rolden de guldens over de vloer, allemaal van jongens die een condoom hadden willen kopen maar merkten dat het apparaat wel nam maar niet gaf en durfden daar blijkbaar verder niet over te klagen.

Hasj hoorde er ook bij. Ik ben destijds gaan roken om hasj te kunnen gebruiken. Ik vond er niet veel aan, maar het kan goed zijn dat de hoeveelheden die we opstookten te miniem waren, een half vingerhoedje in een groep van tien. Dan werd er wel hevig gegrinnikt en zuchtte iemand, ‘jee, bloemen, wauw’, maar erg diep zal die roes niet geweest zijn.